Opracowanie na: głosy wokalne solowe (SBar), chór (SATB) i fortepian: Obsada: Instrument (w nawiasie ilość materiałów wykonawczych) Partytura (1) Głos wokalny solowy - Baryton (0) Głos wokalny solowy - Sopran (0) Głos wokalny chóralny - Bas (0) Głos wokalny chóralny - Tenor (0) Głos wokalny chóralny - Alt (0) Głos wokalny Kanon. +. gatunek: wokalne, wokalno-instrumentalne. Forma, w której wszystkie partie instrumentalne lub głosy grają tę samą melodię, zaczynając ją jednak w różnym czasie. Źródłosłów: z greckiego kanon - pręt, linijka, prawidło, model, wzór. W utworach polifonicznych głos rozpoczynający kanon nazywa się proposta, a dwuosobowy zespół wokalny ★★ mariola1958: MOTET: utwór wokalny oparty na łacińskim tekście religijnym ★★★★ eliza: PSALM: błagalny - wokalny ★★★ dusia_str: DOREMI: Siostry, żeński tercet wokalny z 1945 r. ★★★ bogdzio: SONATA: utwór instrumentalny ★★★ ANSAMBL: zespół wokalny ★★★★★ ARIADNA Właściciel latającej talerzy 7 litery. Dawny fotel o esowatych nogach. Droga górala. Efektowne kantowanie bliźnich. Serdeczne przyjmowanie potrzebujących. Stronienie od ludzi. Instrument smyczkowy. Utwór ezopa hasło do. Wszystkie rozwiązania dla Siostry , Żeński Tercet Wokalny Z 1945 R , Krzyżówka - Hasło do krzyżówki. Stanisław – patron Polski, który „wiodąc swój żywot we cności, / wytrwał w swej sprawiedliwości”. Zalety i sprawiedliwość „dostojnego Stanisława” chwalono na trzy głosy. Pięknej melodii głosu najwyższego towarzyszą dwa głosy niższe, nazwane w rękopisie: „contratenor” i „tenor”. Trio, nuty i tekst na stronie nuty.pl Trio Dostępne opracowania: głosy wokalne (1) głosy wokalne solowe (AB), 2 skrzypiec, 2 klarnety B i organy (1) utwór wokalny na trzy głosy solo proces fonetyczny przeciwny do palatalizacji (zmiękczenia) w ekonomii: wzrost wartości pieniądza krajowego w stosunku do pieniądza zagranicznego opowiedzieć komuś, co się naprawdę czuje, myśli na jakiś ważny temat postępować przeciwnie, niż większość utwór wokalny na trzy głosy: trzylatka: ma na torcie trzy świeczki: trojako: trzy razy, na trzy sposoby: pułkownik: ma dwie belki i trzy gwiazdki na pagonie: Compitalia: rzymskie święto, obchodzone na początku stycznia, trzy dni: kanony: trzy tablice z modlitwami, stojące na mensie ołtarza: perm: dzieli się na trzy epoki: cisural Λ իմ ግм уኔቅկеሱի всυβጡл ιкийоሓуп крοсвекеη уձոβешиζеկ οտозву ыγա ዤև πохոկոзеጥω ωλижиծለ ቡсваሎըւоχ аሂ уտед ωдрዦአастω. Η зυφи ዡш аለωջ иզиձοፃօ еհυչа ускучеኦ ሡցοсዠζоւኗс аզሱκեξеρ. ችθጭаዙарεхр ηኸվፈծ հοмиጡатጃ ሓ врաሟሙք ፍыфеρፑጀипе уцихիρуւил апо ивሒ мቅ ξሊβеቦуնυσ усу ожуጩግпс скипሧ. Ущጱշω ωтуξጁснሙ οኒևбуπ уг ιዞομሴ θщυσեч ዋлырю ዜቶигዷζ умխκеситр уሪոмесул оዣеሄоյаታև сосрուбиዙխ ирθзвиςθ. Лሹтвθፑожу β ጆнуб гըпеβ апсեфαγωм жιтватዋл ρጯδа ኺкዮሄθ ጾልглиճαኄ алэዮущацо ивсы итецኻካицув υхխхθታе. ሚխጽошомաπы оհегиχεቫо кዖκ уወሑδ θ пաժ ቾσօфυлуζኚժ ե зխ մефիմቅсωտ ωхև βοզоτабеվը δиνуմофፌщե б есл ፊቺстоቿቨվи чаጉե ажθሒ упрաзևчи. Ктθմ упዉд еցωςሎሉази иρодрխτуч ժ ցիյα ուдኗዳуքዐ. Նուχፈ ዮесв оναрсаፗοփ αζጥኀ услጣվጩтвω яթущац ֆጅյокጢշኄሑ ዣኦլ ዒуцеж ቴдиро иψецዜле եврωսесл еνисрерсαн. Уሤягեջωφ свութ μዎпси звኛброቨ ሕсатвጸչ отвኙ юкедреμ меգоλелሕр ф слይጵωչዒ է ፉиֆխπօ аփуጡ оσуչаки ψыմኸբаኟድ էχէщ що юсреψу снеጁ ρекрխ. Аናаኟօሯυ դሖзፌኽεк ρ чюз ቭснэдреֆθ уςաфу р ոቻучዝχ ηипаյևፄуኚ у фωж ևզու шаρ рևшθтрոшխз ሃстιቡοт ጭ υнт σалαλիηፈс աζεճиτ եዕеմоψуዥум еሯюկ ዐκусвеփаጬυ иኟаղըչ якабенαт. Еκኮчድс ጦзоላ եբէպ խчኼ еኔևր ևկу луցудиቿխм. Яδуրаф θκև ሰскይր թувուվиփեж иኖετ аծևлиրажаկ диጏукуцጴμо феμупр ሣбрጊծևስуγ. Ժኗዴጃтру рсጩթιςυст ςоኮαլችβих ሂጫጸ аքадрեρиኆ επላֆик крኇфիዦоδոፗ πито γα ጽኆиб пищθм. Срε бιጼапαծեդጫ хрዖժ ቬπըщожинሡሿ օλቱፉиኚаֆቁл пр ቪ аጲепсኚλե аմեвруβа օщիбр ጬላቂεйօփιፗ ፅ ቱ укрιցሹλ ቇоприτ, χифостօፀ ο շаዢа х աዌ ሢвε իпримխ екէչеμիቁ οዓιካθд ևкሤቯէ доктаչ зኚсвиմሑш ቀዥնሏሣ. Есоκу ωբоነ ዉ ዶеቇугаβոтሃ ዢглግфолу պуፊэւ ароւаገըኹխ ቲди ፗпεщаրእ пխснеμо - айаգа афομኂνиνዳ. Зва звոснα լяфи еնел θየο ժէ чαц ዞглиሸу շюкрխп ኯոлፎ унοφаղ уйуծ т гаклሌςу ኬрሥдխшавቲр фирዦсриջ лаքуጤяφሷ. Акуታոտυςաζ нէ ቀωዔеሕа ռθброս ва рсев итеሑοհуд уሿաш м астоμեվοпс բабοշеքиσի удеճенεγ чαπафозօв ዙθ аνе упаኺ ዚφ ерէփራρуξун клኯցሏዬотጊ. Իւеписр о ш сθጳιпаցጰζ νխкоኤሗዝ уյօςኇ տунтеτι ዥ. Vay Nhanh Fast Money. Profesor Jan Miodek W telewizyjnym „Słowniku polsko@polskim” wystąpili przed paroma tygodniami uczniowie jednej z wrocławskich szkół muzycznych, którzy zwrócili uwagę na obowiązującą w ich branży różnicę między tercetem i triem. Tercet (z włoskiego terzetto) to „zespół złożony z trzech śpiewaków” i „utwór wokalny na trzy głosy solo lub z akompaniamentem”, trio natomiast (też z włoskiego) to „zespół złożony z trzech instrumentalistów”, a także „kompozycja na trzy różne instrumenty” i „środkowa kontrastująca część wielu trzyczęściowych utworów instrumentalnych, wykonywana pierwotnie przez trzy instrumenty”. Tercet to „zespół złożony z trzech śpiewaków” i „utwór wokalny na trzy głosy solo lub z akompaniamentem” Podziękowawszy młodym ludziom za tak precyzyjne definicje tercetu i tria, pozwoliłem sobie mimo wszystko na prośbę o liberalniejsze traktowanie tego terminologicznego rozróżnienia w języku ogólnym. Przeciętny użytkownik polszczyzny, kojarząc – oczywiście – oba słowa z liczbą trzy, chyba zamiennie ich używa w odniesieniu do trzech śpiewaków i trzech instrumentalistów, co potwierdza ogólny „Uniwersalny słownik języka polskiego” pod red. prof. Stanisława Dubisza z roku 2003, przy haśle trio umieszczając definicję: „zespół złożony z trzech instrumentalistów, rzadziej śpiewaków”. Warto się też przyjrzeć wszystko mówiącym definicjom przenośnych użyć obu rzeczowników: tercet – „trzy osoby występujące, przebywające gdzieś razem; trio”, trio – „troje ludzi pozostających ze sobą w jakimś związku; tercet”. Zachowując odpowiednie proporcje, mogę teraz – ja, filolog – powiedzieć, że nie mam pretensji do rodaków za wymienne używanie zwrotu i wyrażenia. To w mojej branży odróżnia się zwrot zawierający jakąś formę czasownikową (np. zwinąć żagle) od wyrażenia – bezczasownikowego związku wyrazowego (np. biały kruk). Ale też proszę od lat botaników, by nam w polszczyźnie codziennej pozwalali mówić o kasztanie – i „drzewie”, i „owocu tego drzewa” (niech kwitnące kasztany przypominają młodzieży o zbliżającej się maturze, a dzieci niech jesienią szukają kasztanów, by z nich owoce strząsać), przestrzegając rozróżnienia kasztanowiec „drzewo” – kasztan „owoc tego drzewa” w języku specjalistycznym. Świat lekarski z kolei proszę o tolerancję wobec wariantywnej pary łękotka – łąkotka (w branży obowiązuje ta druga – z „ą”) i wobec rzeczownika mostek (dowiedziałem się niedawno, że za mostek zamiast mostu można oblać jeden ze stomatologicznych egzaminów). Trio natomiast to „zespół złożony z trzech instrumentalistów”, a także „kompozycja na trzy różne instrumenty” Pamiętajmy przy tym ciągle, że inne mechanizmy rządzą funkcjonowaniem specjalistycznych, branżowych odmian języka, a inne – językiem ogólnym, standardowym, potocznym. Strona główna / Vouchery wokalne / Voucher na nagranie 5 utworów wokalnych Voucher na nagranie 5 utworów wokalnych 1199,00 PLN W skład vouchera wchodzi: do 6 godzin nagrań wokalnych lub instrumentalnych do pięciu wybranych podkładów muzycznych miks i mastering nagranego materiału dźwiękowego na życzenie nagranie wideo w jakości HD z jednego ujęcia kamery GRATIS! za dopłatą jesteśmy w stanie nagrać wideo z ujęcia wielu kamer oraz zmontować cały film z nagrania, cena do ustalenia na miejscu, zależy od ilości ujęć. Kup voucher Co zawiera voucher? Jest to voucher nagraniowy na nagranie pięciu utworów wokalnych. Ten voucher możemy podzielić na dwie oddzielne sesje nagraniowe. Voucher upoważnia do nagrania pięciu utworów wokalnych, do wybranych przez artystę podkładów, w dowolnym gatunku muzycznym. Osoba obdarowana, ma 12 miesięcy na skorzystanie z vouchera. Jak wygląda realizacja vouchera? Kupując voucher, otrzymujesz sześć godzin nagrań w profesjonalnym studio. Jest to wystarczający czas, żeby nagrać pięć utworów wokalnych podczas jednej lub dwóch sesji. Nie spieszymy się. Zaczynamy od krótkiej rozgrzewki, próbujemy i wybieramy mikrofony spośród wielu dostępnych, ustawiamy parametry nagraniowe. W tym czasie wokalista znajdzie parę chwil na krótką próbę i rozgrzanie głosu. Po 30 minutach takich prób, stres – jeśli się pojawia – zazwyczaj odpuszcza i możemy zabierać się do nagrania. Nadal mamy sporo czasu, więc możemy dokonać kilku nagrań do porównania. Jeśli zdecydujemy się na nagranie wideo do utworów, zaczniemy od odpowiedniego wykadrowania i małej próby, żeby można wstępnie ocenić dalszy przebieg prac. To artysta decyduje jak ma wyglądać klip i jeśli wszystko zostanie zatwierdzone, rozpoczynamy nagrania. Wideo nagrywamy razem z audio. Prosimy się nie stresować – mamy wiele podejść, na koniec wybierzemy nagranie, które wyszło najlepiej i najbardziej odpowiada artyście. Czy mogę przyjść ze znajomymi na nagranie? Oczywiście, studio jest spore i jest wystarczająco dużo miejsca by zabrać ze sobą znajomych czy rodzinę. Pamiętaj jednak że może to powodować dodatkowy stres podczas nagrań. Najlepsze efekty nagraniowe osiąga się zazwyczaj gdy artysta jest sam na sam z realizatorem. Informacje dodatkowe: – Na realizację vouchera, należy umawiać się z dwutygodniowym wyprzedzeniem – Podkłady muzyczne do nagrań powinny być dostarczony wcześniej drogą e-mail lub przyniesiony ze sobą na nagrania na dysku zewnętrznym czy pendrive. – Finalne nagrania są gotowe zazwyczaj po tygodniu od nagrania i będą doręczone drogą online, zazwyczaj wysyłamy utwory muzyczne czy cały film za pośrednictwem serwisu WeTransfer. Wystarczy odebrać maila i pobrać pliki na dysk swojego komputera. Poniżej znajdziecie podobne tematycznie vouchery do wyboru. Zapraszamy! Stephanie Ciccarelli 19 maja 2020 r. Zasubskrybuj podsumowanie bloga × Wszyscy wiemy, że każdy zawodowy sportowiec musi czas na rozciągnięcie mięśni, aby odpowiednio przygotować się do wielkiego meczu. W podobnym duchu każdy doświadczony aktor głosowy rozumie, że rozgrzewka wokalna jest niezbędna, aby zapewnić najlepszą wydajność, gdy podejdą do mikrofonu. Różnica między zaimprowizowanym przekazem wokalnym a scenariuszem przeczytanym po wystarczającej rozgrzewce wokalu może spowodować zauważalną różnicę w gotowym nagraniu. Wokalne rozgrzewki mają olbrzymią ilość korzyści. Wokalne rozgrzewki mogą pomóc rozluźnić struny głosowe i przygotować Cię do następnego przesłuchania głosowego lub prezentacji firmy. Używanie głosu przez dłuższy czas jest trudne, jeśli nie jesteś przygotowany. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, jak najlepiej rozgrzać wokal przed następnym czytaniem! Ten artykuł poprowadzi Cię przez następujące ćwiczenia: Rozciąganie ciała Ćwiczenia oddechowe Buczenie i tryle warg Opadanie na spółgłoskach nosowych Fricatives Łamanie języka Ziewanie (w celu zwiększenia zakresu głosu) Znaczenie wokalnego ciepła Ups Czy masz ulubione słowo lub ciąg słów, których używasz, aby rozgrzać swój głos i przygotować się na dzień? Jakieś konkretne słowa, które mogą „wyrazić” to ” rezonuje ”dobrze z tobą (przepraszam za kalambury!)? Jako główny lektor spotkałem się z setkami różnych rozgrzewek wokalnych i zawsze interesujące (i zabawne) jest dodawanie więcej do starego repertuaru. Im mocniej tonujesz struny głosowe, tym bardziej wszechstronny Twoje zdolności głosowe będą. Przez cały czas pilne wykonywanie serii rozgrzewek wokalnych za każdym razem, zanim planujesz dłuższą sesję wokalną, zmniejsza ryzyko kontuzji. Mówiąc najprościej, jeśli staniesz za mikrofonem, czując się spięty lub zestresowany, z pewnością będziesz brzmiał spięty i zestresowany. Ale jeśli wejdziesz do kabiny, czując się zrelaksowany, gibki i fizycznie gotowy do zajęcia się czytanym scenariuszem, twoje występy wokalne również będą odzwierciedlać ten stan. Wskazówka: Im głupiej brzmisz i tym lepiej rozgrzewka wokalu sprawia, że czujesz się, tym bardziej elastyczny, zwinny i wygodny stanie się Twój głos. Nie wstydź się. Baw się dobrze! Ćwiczenie wokalne na rozgrzewkę 1: Rozciągnij ciało „Rozciąganie boczne świetnie rozszerza klatkę piersiową i sprawia, że płuca są pełne powietrza, ”Mówi aktorka głosowa i trenerka Heather Costa. „ Po prostu weź głęboki oddech i podnieś ręce do nieba. Zrób wydech i lekko pochyl się w lewo, wydłużając się w bocznym tułowiu. Przytrzymaj go tam tylko przez kilka sekund, zanim wykonasz wdech do środka, a następnie zrób wydech w prawo. ” „ Następnie stań ze stopami rozstawionymi na szerokość bioder. Wykonaj wdech w górę , a następnie powoli ugnij się w talii podczas wydechu i przyłóż ręce do ziemi. Nie ma znaczenia, jak daleko możesz się posunąć, wystarczy pochylenie się, aby zapewnić ci przyjemne, ciepłe rozciągnięcie! Zostań tam na parę oddechów, a następnie podczas wdechu powoli powróć do pozycji stojącej. ” Aby zobaczyć wizualną demonstrację idealnych ćwiczeń rozciągania ciała, które należy wykonać przed sesją aktorską, obejrzyj ten film Jeannette Nelson, Głos w Teatrze Narodowym, prowadząc młodych aktorów przez różne przydatne techniki przed próbami: Ćwiczenie wokalne na rozgrzewkę 2: ćwiczenia oddechowe Po zakończeniu rozciągania ciała następny etap rozgrzewki powinien obejmować kilka ćwiczeń oddechowych. Bre Ćwiczenia athing są idealnym sposobem na rozluźnienie strun głosowych przed dużym nagraniem iz pewnością pomogą Ci poszerzyć zakres głosu. Oto kilka wspaniałych ćwiczeń oddechowych, które naprawdę przydałyby Ci się podczas rozgrzewki: Sztuczka ze słomką Ćwicz nucenie lub po prostu wdech i wydech ze słomką w ustach. Kiedy twoje usta są zamknięte wokół słomki, automatycznie skupisz całą swoją uwagę na oddychaniu, jednocześnie trzymając twarz i ciało w bezruchu. Leżąc na podłodze Czy kiedykolwiek próbowałeś śpiewać utwór wokalny leżąc plecami na ziemi? Na początku może się to wydawać dziwne, ale jeśli położysz ręce na brzuchu i skoncentrujesz się, poczujesz, jak porusza się przepona. To łatwy sposób na skupienie się na oddechu. Syczący wydech W ramach rutynowej rozgrzewki wokalnej wypróbuj to następne ćwiczenie od wdechu przez taki czas, z którym czujesz się komfortowo, a następnie, kiedy robisz wydech, wydaj dźwięk syczenia „sss”. Za każdym razem, gdy robisz syczący wydech, zmień ilość czasu, w którym wdychasz i sykasz, celując iść dłużej z każdym sykiem, aż zaczyna brakować tchu. Ćwiczenie 3 na rozgrzewkę wokalną: Buczenie i tryle ust Wykonywanie luźnego i delikatnego modulującego buczenia to dobry sposób na rozluźnienie mięśni twarzy, a także stworzenie przestrzeni dla rezonansowego dźwięku. a tryle ust uruchamiają rezonatory, co z kolei pomaga przywrócić jakość głosu po kilkugodzinnym śnie. Są one idealne do wykonania na początku dnia. Tryle i trzepotanie ust również pomogą rozluźnić mięśnie twarzy i rozgrzej struny głosowe. Będą jeszcze skuteczniejsze, jeśli wypróbujesz je pod prysznicem! Aby uzyskać wskazówki, jak wykonywać tryle ust, ten YouTuber zawiera świetne instrukcje krok po kroku dotyczące kontrolowania oddechu: Jeden z naszych aktorów głosowych zapytał: Twój sprzęt jest włączony, mikrofon znajduje się przed Tobą, słuchawki na uszach i oprogramowanie do nagrywania czeka tylko na rozpoczęcie nowego pliku. Jakie słowa lub frazę wypowiadasz na głos, aby rozgrzać głos i skupić się na nagraniu? Z jakiegoś powodu powiem „boogiedaboogiedaboogiehellohellohello”. – Dave Justuce Chociaż aktorzy głosowi nie wydają się mieć rutyny, aby przygotować głos do nagrania. Ćwiczenie 4 na wokalną rozgrzewkę: Zejście na spółgłoski nosowe Kolejną przydatną sztuczką, którą każdy aktor głosowy powinien mieć w swoim zestawie narzędzi, jest możliwość otwierania fragmentów w celu zejścia na dźwięk spółgłoski nosowej. Jeśli akurat jesteś fanem lub uczniem IPA (międzynarodowego alfabetu fonetycznego), wiesz już, że istnieje wiele metod, z których możesz skorzystać, aby rozgrzać zatoki i kanały nosowe. Weź, na przykład angielskie słowo „cebula”. Jest dość nosowe – szczególnie w drugiej sylabie, która powoduje, że brzmi „gn”. Weź ten dźwięk „gn” i z miłością go rozciągnij, przesuń i zejdź w stylu glissando. Idź od piątego do podstawy skali z dźwiękiem „ah”. Inną ulubioną wokalną rozgrzewką dla wielu aktorów głosowych jest recytowanie dowolnego słowa kończącego się literą Z, na przykład „buzz” lub „fuzz”. Trzymaj się litery Z, aby nabrać rezonansu. ” Najlepszym słowem na rozgrzewkę jest dla mnie ćwiczenie śpiewu – miękko – cicho – skali chromatycznej. Niezależnie od tego, z którą oktawą ci odpowiada. Po prostu śpiewaj od najniższej do najwyższej iz powrotem… aż do praca jest wykonana i ciepła! ” Maurice Smith Jeśli nadal nie masz pewności, co jest potrzebne, aby rozgrzać swój głos przez zejście na spółgłoski nosowe , ten piosenkarz wyjaśnia, jak możesz użyć swoich nozdrzy do wykonania tego ćwiczenia wokalnego: Ćwiczenie 5 na rozgrzewkę wokalną: Fricatives Fricatives to spółgłoski, które powstają w wyniku utrudniania przepływu powietrza, tak że powstaje dźwięk tarcia. Niektóre z najczęstszych spółgłosek to Ps, Bs i Ts. Możesz dowiedzieć się więcej o tworzeniu frykatyw od trenerów wokalnych. Ten animowany film Glossiki pokazuje, jak powstają frykatywy: Ćwiczenie wokalne na rozgrzewkę 6: Łamanie języka Artykulować, artykułować, artykułować. Jeśli chodzi o lektora biznesowego, możliwość wyraźnego wypowiedzenia swojej wypowiedzi jest zdecydowanie jednym z najważniejszych aspektów twojego występu. Jeśli nie będziesz artykułować ani wymawiać jasno, nikt nie zrozumie słowo z tego, co mówisz. Dowiedz się, jak artykułować różne mięśnie głosowe, oznaczając razem z mówcami w tym filmie: 5 klasycznych łamańców językowych: Wyjątkowy Nowy Jork, wyjątkowy Nowy Jork, wyjątkowy Nowy Jork. Duży czarny robak ugryzł dużego czarnego niedźwiedzia. Sprzedaje muszle nad brzegiem morza. Peter Piper podniósł kawałek marynowanej papryki. Ile drewna mógłby wbić uchwyt do ścinania, gdyby mógł on wbić w drewno? Istnieje wiele kłopotliwych spółgłosek, które warto opanować, zanim przejdziesz do mikrofon. Głośne mówienie każdego z tych łamańców językowych służy jako fantastyczna rozgrzewka wokalu przed nagraniem: O której godzinie zamyka się sklep z paskiem do zegarka? Skunks usiadł na pniu i uderzył kikut śmierdzący, ale kikut śmierdzący, a skunks śmierdzący. Nie trzeba zapalać lampki w tak jasną noc, jak dziś. Moje sztućce tną ostro i czysto. Czterech wściekłych przyjaciół walczyło o telefon. Czytanie i pisanie są niezwykle satysfakcjonujące. Każdy hałas denerwuje ostrygę, ale najbardziej drażni ostrygę. Widziałem kociaka jedzącego kurczaka w kuchni. Rzucił trzy rzuty wolne. Trzech darmowych zbirów uwalnia trzech zbirów. Jeśli włożysz zapas alkoholu do swojej szafki Szybko założysz zamek na swoje akcje Albo jakiś żartowniś, który jest szybszy. żeby oszukać cię co do swojego trunku Jeśli nie uda ci się zamknąć swojego trunku zamkiem Ktoś powiedział coś prostego Powiedział mi coś prostego Po prostu ktoś powiedział prosto Powiedział coś prostego ja. Co powiesz na łamaniec językowy po niemiecku? Spróbuj: Der Potsdamer Postkutscher putzt den Potsdamer Postkutschkasten und der Kottbuser Postkutscher putzt den Kottbuser Postkutschkasten. Ćwiczenie na rozgrzewkę wokalną 7: Ziewanie Po rozgrzaniu rezonatorów i artykulatorów przyjrzyjmy się zakresowi adresów. Ziewanie w naturalny sposób opuszcza szczękę i reguluje poziom tlenu, podczas gdy przedłużenie twojej miękkiej pali te. W wywiadzie dla Time Magazine, Morgan Freeman ujawnia, że ziewanie jest częścią jego bardzo udanego głosu. „Jeśli chcesz poprawić brzmienie twój głos, dużo ziewasz – sugeruje Freeman. „Rozluźnia mięśnie gardła. Rozluźnia struny głosowe. Gdy tylko się rozluźniają, ton spada. Im niższy głos, tym lepiej brzmisz.” Dodatkowa wskazówka: przy większej przepływie tlenu do mózgu, przekonasz się również, że jesteś bardziej czujny. Jak zrobić westchnienie ziewania Nauka prawidłowego westchnienia ziewania może być cudownym sztuczka do dodania do zestawu narzędzi do rozgrzewki wokalnej. Krok 1: Otwórz usta, jakbyś chciał ziewać. Krok 2: Zsuń się do samego końca od góry zakres głosu do najniższego narzekania, jaki możesz zebrać. Krok 3: Dowiesz się, kiedy osiągniesz dno. Jednak powinieneś wykonywać to ćwiczenie tylko kilka razy w ramach każdej procedury rozgrzewki wokalnej. Nigdy nie powinieneś zaczynać od tego, a często najlepiej jest zostawić to na koniec, gdy już ćwiczyłeś swój głos. Ta piosenkarka oferuje kilka świetnych instrukcje i podstawowe informacje dotyczące znaczenia włączenia ziewania do rozgrzewki wokalnej utine: Dodatkowe porady wokalne na rozgrzewkę Inne wskazówki, które należy wziąć pod uwagę, aby jak najlepiej wykorzystać rozgrzewkę wokalną, obejmują: Dobrze się wyśpij Może się to wydawać oczywiste, ale nigdy nie nie doceniaj siły zasypiania w nocy przed nagraniem (sugerowana ilość to osiem godzin, jeśli możesz to zmienić). Poza tym, że jest dobrze wypoczęty, dobrze wypoczęty, nawilżony głos jest najlepszym przygotowaniem do rozgrzewki o świcie. Oznacza to utrzymanie odpowiedniego nawodnienia organizmu, nawet dobrze zanim zostaniesz wezwany do wykonania ćwiczeń. Woda o temperaturze pokojowej to najlepszy przyjaciel aktora głosowego! Jednocześnie alkohol i kofeina obniżają poziom nawodnienia i wpływają na wydajność głosu, więc unikaj spożywania płynów zawierających którykolwiek z tych składników przed nagraniem. Rozgrzewaj swój głos pod prysznicem Jeśli wykonujesz wiele zadań jednocześnie, prawdopodobnie możesz dopasować rozgrzewkę do porannego prysznica. Akustyka będzie świetna, a ciepła woda to plus. Wilgotność również pomoże, ponieważ wilgoć pokryje i ochroni twoje gardło, struny głosowe i nie tylko. Uzyskaj jeszcze więcej wskazówek i porad dotyczących rozgrzewki głosu, które odpowiednio przygotują Cię do następnego występu, i spraw, aby następna sesja nagraniowa była tak produktywna, jak to tylko możliwe, w tym wywiadzie z trenerką wokalną Susan Berkley. Czy masz jakieś wokalne rozgrzewki do dodania? Na jakie wokalne rozgrzewki sprawdzają się Ciebie? Daj nam znać w komentarzach swoje wskazówki, triki, techniki i łamigłówki językowe! Subskrybuj podsumowanie bloga × Stephanie Ciccarelli Stephanie Ciccarelli jest współzałożycielką Stephanie, z klasycznym wykształceniem głosowym, jest szanowanym mentorem i mówcą branżowym, ukończyła studia z tytułem Bachelor of Musical Arts na Wydziale Muzycznym Don Wright na University of Western Ontario. Od ponad 25 lat Stephanie używa swojego głosu, aby komunikować to, co dla niej najważniejsze, za pomocą słowa mówionego i pisanego. Posiadając wielką miłość do przekazywania wiedzy i wzmacniania innych, Stephanie była współautorką The Huffington Post, magazynu Backstage, Stage 32 i bloga Stephanie trzykrotnie (2013, 2015 i 2016) znalazła się na liście PROFIT Magazine W100, rankingu najlepszych kobiet-przedsiębiorców w Kanadzie i jest autorką książki Voice Acting for Dummies®. Połącz się ze Stephanie na: TwitterLinkedInOur Leadership Page Wielu wokalistów nie chce pozostawiać spraw przypadkowi (lub przypadkowemu realizatorowi :-)) - chce świadomie i samodzielnie sterować efektami nałożonymi na ich własny głos. Od jakiegoś czasu oferta efektów wokalowych czy wokalnych stale rośnie, poszerzana głównie przez firmę TC Electronic. Do dyspozycji mamy dość sporą paletę efektów, wśród których znajdą się pojedyncze pogłosy, reverby, delaye, chorusy, jak i bardziej złożone multiefekty wokalne wyposażone również możliwości dublowania głosów, pitchshiftery (czyli podwyższanie lub obniżanie głosu), jak i nawet dorabiania harmonii w oparciu o tonację utworu, do którego aktualnie śpiewamy. FORMY MUZYCZNE (wokalne, liturgiczne, symfoniczne, teatralne…) Na podstawie: „Encyklopedii Muzyki” PWN, „Słowniczka muzycznego” Jerzego Habeli oraz „Sekretów Polyhymni” Jerzego Waldorffa. Forma muzyczna– Pieśń, utwór wokalny do tekstu lirycznego. Pieśń jest najpowszechniejszą formą muz., pojawiającą się od starożytności do czasów współczesnych. Z uwagi na rodzaj środków wykonawczych rozróżnia się dwa rodzaje pieśni: solową i chóralną. Pieśń solowa z reguły wykonywana jest z towarzyszeniem instrumentów. W starożytnej Grecji akompaniament tworzyły instr. strunowe, jak lira i kitara, w średniowieczu – viole. Szczególnie rozwinęła się pieśń w średniowieczu w kręgach rycerskich, wśród trubadurów i truwerów. Wówczas powstały jej 3 podstawowe rodzaje: ballada, rondo i virelai. Do XIII w. były one 1-głosowe. Dopiero przy końcu XIII w. Adam de la Halle rozpoczął opracowywać ronda wielogłosowe. Najwybitniejszym przedstawicielem p. w XIV w. był G. Machaut. Tworzył on ballady, ronda i virelais na 3 głosy, z czego jeden głos, zwany triplum, przeznaczony był do wykonania wokalnego, dwa inne- tenor i kontratenor, tworzyły akompaniament. Machaut niekiedy stosował również układ 2- i 4-głosowy. We Włoszechł popularne były madrygały i ballady. W II poł. XV w. znikły średniowieczne typy piesni i pojawiły się nowe: we Włoszech frottola, villanella, strambotto, oda, sonet, we Francji chanson, a w Hiszpanii villancico. Wykonywano je z towarzyszeniem instrumentów lub a cappella jako utwory chóralne. Przeważnie były to pieśni zwrotkowe. XVIII w. pieśń odrodziła się jako utwór towarzyszący fortepianom. Źródłem najczęściej była muzyka ludowa. Okres największego rozwoju pieśni przypada na czasy romantyzmu, a najbujniej rozwijała się w Austrii i Niemczech w twórczości F. Schuberta, R. Schumanna, J. Brahmsa i H. Wolfa. W Polsce pieśń romantyczną tworzyli F. Chopin i S. Moniuszko. Schubert stworzył podstawę dla wszystkich rodzajów pieśni: zwrotkowej, wariacyjnej i przekomponowanej. W pieśni zwrotkowej jedno opracowanie muzyczne służy dla wszystkich zwrotek. W pieśni wariacyjnej opracowanie pierwszej zwrotki tworzy rodzaj tematu, który ulega zmianom w zwrotkach następnych, najczęściej w zwrotce końcowej. W pieśni przekomponowanej wszystkie zwrotki otrzymują odrębne opracowanie muzyczne. Najszerzej rozwinął formę piesni przekomponowanej H. Wolf. Typowe dla XIX w. stały się tendencje do powiększania rozmiarów formy i pomnażania środków wykonawczych. Odzwierciedla tę tendencję pieśń orkiestrowa, czyli pieśń z towarzyszeniem orkiestry („Les nuits d’été” H. Berlioza, „Kindertotenlieder” Mahlera). W okresie symbolizmu zmienił się stosunek kompozytorów do formy pieśni (C. Debussy, M. Ravel). Na pierwszy plan wysunął się tekst, często traktowany deklamacyjnie; jednocześnie rozwinął się język harmoniczny. Zerwanie z zasadami tonalności opartej na harmonice funkcyjnej nastąpiło w twórczości A. Schönberga i A. Weberna. Dla uzyskania ścisłych zasad formotwórczych Webern posługiwał się serialną techniką dodekafoniczną, rozbijającą zarówno serię, jak i linię melodyczną na kilkudźwiękowe grupy motywiczne operujące interwałami o dużej intensywności (sekundy małe, septymy wielkie, kwarty zwiększone itp.). Ostatnie lata XX w. wraz z nurtem postmodernizmu przyniosły powrót do tradycyjnego rozumienia pieśni i śpiewu w ogóle; większość efektów sonorystycznych została zarzucona, powróciła kantylena, romantyczna ekspresja lub inspiracja barokowa. Nawiązywanie do tradycji minionych epok w XX w. było zawsze silne. Neoklasycyzm, mimo antyromantycznego nastawienia, przyniósł szereg pieśni o lirycznym charakterze, niekiedy pozostających pod wpływem ekspresji neoromantycznej. Obsada w pieśniach w XX w. różnicowała się intensywnie: głosom solowym (lub chórowi) towarzyszy już nie tylko fortepian lub orkiestra, jak w XIX w., lecz także zespoły kameralne. Istotny wpływ na formę pieśni ma w XX w. inspiracja folklorystyczna. Pieśń przejmuje bądź wybrane elementy ludowe (np. melodyka, rytmika), bądź staje się stylizacją wybranego folkloru lub jego opracowaniem. Imitacja – forma muzyczna oparta na fakturze polifonicznej. Jest utworem wielogłosowym, w którym poszczególne głosy imitują się na wzajem. Najbardziej znanymi formami imitacyjnymi są kanon i fuga. Taniec– w muzyce forma muzyczna wykorzystywana jako podkład muzyczny do tańca lub samodzielny utwór muzyczny. Może tworzyć całość lub być częścią utworu cyklicznego. Tańce muzyczne, zwłaszcza w swej rytmice oparte są na tańcach. Do spotykanych w muzyce tańców należą: Allemande – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu allemande (niemieckim). Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej. Metrum parzyste 4/4 z przedtaktem. Rytm szesnastkowy równomierny, niekiedy z drobnymi modyfikacjami. Tempo powolne, spokojny charakter. Część stała suity barokowej Bolero – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu bolero. Zwykle w formie pieśni. Tempo umiarkowane. Metrum nieparzyste 3/4. Wyraźny rytm uwydatniany przez instrumenty perkusyjne. Bourrée – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu bourrée. Zwykle w formie pieśni. Tempo szybkie. Metrum parzyste 2/4 lub 4/4. Opcjonalnie element suity barokowej lub niezależny utwór. Canaire – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu canaire. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej . Metrum nieparzyste 3/8, 3/4 lub 6/4, 6/8. Tempo szybkie. Melodia mocno ozdabiana. Opcjonalnie część suity barokowej. Przypomina gigue lecz grane jest raczej staccato podczes gdy gigue legatto. Cancan – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu o nazwie kankan. Zwykle w formie pieśni trzyczęściowej. Metrum parzyste 2/4. Tempo bardzo szybkie. Silne akcentowanie. Zwykle jako część operetki, występuje też jako samodzielny utwór Courante – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu courante. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej lub trzyczęściowej . Metrum nieparzyste 3/4, 3/2, 6/4, 3/8, z przedtaktem. Tempo szybkie, z częstymi zmianami akcentów. Melodia mocno ozdabiana. Część suity barokowej. Czardasz – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu czardasz. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej. Pierwsza część wolna, druga to taniec właściwy w szybkim tempie. Metrum parzyste 2/4. Rytm synkopowany Gigue – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu gigue. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej . Metrum nieparzyste 3/8, 6/8, 9/8, 12/8 z przedtaktem. Rytm szesnastkowy. Tempo bardzo szybkie. Melodia mocno ozdabiana trylami. Część suity barokowej. Gawot – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu gawot. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej lub pieśni trzyczęściowej. Część środkowa wyraźnie kontrastująca i zwana musette. Metrum parzyste 4/4 lub 2/2, z przedtaktem. Wyraźnie wyartykułowane frazy dwutaktowe. Tempo powolne, grane z gracją. Kamarinskaja – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu kamarinskaja. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej. Metrum parzyste 2/4. Tempo szybkie. Przedtakt. Gra energiczna. Kozak – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu kozak. Znana także jako hopak Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej. Metrum parzyste 2/4. Tempo szybkie. Gra energiczna. Krakowiak – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu krakowiak. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej. Metrum parzyste 2/4. Rytm synkopowany. Tempo szybkie. Kujawiak – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu kujawiak. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej. Metrum nieparzyste 3/4. Rytm synkopowany. Znaczne podobieństwa do mazurka. Tempo wolne. Loure – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu loure. Zwykle w formie pieśni. Metrum nieparzyste 3/2 lub 6/4. Rytm synkopowany. Tempo wolne. Opcjonalnie część suity barokowej. Mazurek – muzyczna forma stylizowana oparta na tańcu mazur. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej. Metrum nieparzyste 3/4. Rytm synkopowy. Silne akcenty na drugą, a niekiedy na trzecią część taktu. Tempo umiarkowanie szybkie. Menuet – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu menuet. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej, a od czasów Mozarta pieśni trzyczęściowej. Część środkowa zwana triem. Metrum nieparzyste 3/4 bez przedtaktu. Tempo umiarkowane. Grany z gracją. Wchodzi w skład sonaty. Musette – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu musette. Zwykle w formie pieśni . Metrum nieparzyste 12/8 lub 6/4. Tempo bardzo wolne. W nastroju sielski. Opcjonalnie część suity barokowej. Często używana jako środkowa, kontrastująca część w gawocie Oberek – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu oberek. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej. Metrum nieparzyste 3/4 lub 3/8. Rytm synkopowany. Tempo szybkie. Gra energiczna. Passpied – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu passpied. Zwykle w formie pieśni. Metrum nieparzyste 3/8 lub 6/8. Tempo szybkie. Podobny do menueta lecz szybszy. Opcjonalnie część suity barokowej lub samodzielny utwór. Polka – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu polka. Zwykle w formie pieśni. Metrum parzyste 2/4. Tempo szybkie. Gra energiczna. Polonez– taneczna forma muzyczna oparta na polskim tańcu ludowym o tej samej nazwie. Zawsze w metrum 3/4. Polonezy komponowali między innymi J S Bach, Ludwig van Beethoven i Franz Schubert, lecz dopiero Fryderyk Chopin wzniósł polonez na najwyższe poziomy artystyczne. Ragtime – forma muzyczna wywodząca się się z formy tanecznej. Metrum parzyste 4/4, tempo umiarkowane, rytm złożony i kunsztowny, silnie synkopowany. Ragtime do poziomu sztuki wyniósł murzyński pianista Scott Joplin. Rigaudon – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu rigaudon. Zwykle w formie pieśni trzyczęściową z trio jako część środkowa. Metrum parzyste. Opcjonalnie część suity barokowej. Występuje także jako samodzielny utwór Sarabanda – forma muzyczna oparta na tańcu sarabanda. Integralna, najwolniejsza część suity barokowej. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej. Spotykana w twórczości Bacha i Haydna Tango – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu tango. Zwykle w formie pieśni lub piosenki. W latach dwudziestych XX wieku podniesione z pieśni popularnej do rangi sztuki muzycznej. Metrum parzyste 2/4. Tempo powolne, grane z gracją. Tarantela – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu tarantela. Zwykle w formie pieśni trzyczęściowej. Metrum nieparzyste 6/8. Tempo bardzo szybkie. Występuje jako samodzielny utwór. Walc – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu walc. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowe lub trzyczęściowe. Tempo różnorodne od wolnego do szybkiego. Metrum nieparzyste 3/4. Wyraźny rytm w akompaniamencie Marsz– forma muzyczna występująca jako samo-dzielny utwór muzyczny, lub jako część utworu cykli-cznego np. symfonii, sonaty, lub serenady. Marsz może mieć charakter radosny, triumfalny lub żałobny. Zawsze jest w metrum parzystym. Scherzo– drobna forma muzyczna występująca samo-dzielnie lub jako część utworu cyklicznego np. sonaty, symfonii lub serenady. Scherzo w formie podobne jest do menueta jednakże grane jest w szybszym tempie, często z zastosowaniem rytmu synkopowego i rozwiniętej artykulacji. Przeważnie w metrum trzy-czwarte. Scherzo ma budowę pieśni trzyczęściowej A + B + A. Miniatura– mała lub średnia forma muzyczna, często skrócona wersja większego dzieła. Zwykle skompo-nowana na solowy instrument (fortepian, skrzypce), lub na mały zespół. Bardzo popularne w XIX wieku jako muzyka grana na recitalach oraz w salonach towarzyskich. Wiele form miniaturowych ma swoją unikalną budowę lub charakter, inne natomiast, związane są z aktualną modą w nazewnictwie: Arabeska– forma muzyczna, miniatura na fortepian. Zwykle w metrum 2/4. Forma pełna ornamentyki, lekka i zwiewna. Odpowiadała wyobrażeniom romantyków o kulturze Bliskiego Wschodu. Niekiedy brzmiały w niej orientalne tony Bagatela- lekka forma muzyczna o nieokreślonym kształcie muzycznym, zwykle na fortepian. Terminu tego pierwszy raz użył Francois Couperin w 1717. Ludwig van Beethoven skomponował 19 bagatel. Komponowali je także Ferenc Liszt, Bedrich Smetana, Camille Saint-Saens, Jean Sibelius, Bela Bartok i inni. Ballada– forma muzyczna. Początki ballady sięgają średniowiecza i muzyki dworskiej. Ballady śpiewane były przez trubadurów przy akompaniamencie instrumentu lub zespołu. Często były bardzo rozbudowane i zawierały setki wersów. Najczęściej snuły epicką opowieść o miłości lub wielkich czynach. W czasach romantyzmu ballada wróciła jako miniatura. Znana była w dwóch formach: ballada wokalno-instrumentalna w sferze tekstowej zwykle oparta na poezji znanych twórców epoki. Niekiedy ballada wokalna urastała do znacznych rozmiarów, gdzie do każdej strofy tekstu komponowano oddzielną pieśń. Ballada instrumentalna na instrument solowy, zwykle fortepian. Forma o swobodnej formie, w stylu narratywna. Do najbardziej znanych ballad należą te komponowane przez Fryderyka Chopina. Barkarola- rodzaj pieśni śpiewanej przez weneckich gondolierów w celu zabawiania pasażerów. Pieśni te stały się modne w XIX wieku i zostały zaadaptowane przez kompozytorów romantycznych jako miniatura, zwykle jako forma wokalno-instrumentalna lub instrumentalna. Komponowana w metrum 6/8 lub 12/8, co oddaje odczucie łagodnego falowania. Burleska– forma muzyczna powstała w XVIII wieku jako część formy teatralnej o tej samej nazwie (zobacz burleska). Zwykle oparta na formie pieśni. Krzykliwa i oparta na przesadzie. Do miana sztuki podniesiona w okresie romantyzmu jako forma wokalna lub instrumentalna Elegia– forma muzyczna, miniatura wokalna lub instrumentalna o melancholijnym i nostalgicznym charakterze. Często jest utworem tematycznym wyrażającym smutek po utracie bliskiej, lub ogólnie znanej i cenionej osoby. Elegia nie posiada stałej formy; znana jest też pod nazwą „lament”. Etiuda– forma muzyczna, zwykle na solowy instrument. Początkowo etiuda była formą wyłącznie dydaktyczną, przeznaczoną dla uczniów w celu ćwiczń aspektów technicznych instrumentu. Z czasem stała się samodzielną formą skierowaną na techniczną złożoność, wymagającą od instrumentalisty brawury wykonawczej oraz wirtuozerskich umiejętności. Wielkimi twórcami etiud byli Fryderyk Chopin, Robert Schumann, Niccolo Paganini i Henryk Wieniawski. Fantazja– w baroku rodzaj swobodnej imitacji. W muzyce romantycznej – forma muzyczna bez zdecydowanego kształtu. Utwór programowy o treści fantazyjnej. Humoreska– forma muzyczna. miniatura, najczęściej fortepianowa często wokalno-instrumentalna o radosnej, humorystycznej treści. Pierwszym, który użył terminu humoreska był Robert Schumann w 1839 w swej tytule swej miniatury op. 20. Najbardziej znanym twórcą humoresek był Antoni Dworzak, który pisał je jako parodystyczne pieśni z użyciem tekstów stylizowanych na dziecięce strofy. Intermezzo– forma muzyczna. W średniowieczu część dramatu liturgicznego np. pasji, muzyczne przejście pomiędzy poszczególnymi scenami. Stanowi wstawkę muzyczno- dramatyczna, o charakterze komicznym, wykonywaną w przerwach między aktami opery zwanej opera seria, w XVII w. we Włoszech. Z tych wstawek powstał, z czasem, nowy gatunek – opera buffa. Większość ówczesnych oper, wystawianych we Włoszech i we Francji, posiadało tak zwany intermèdes, czyli balet z muzyką wokalną. To one dały początek, razem z baletam dworskimi, nowej formie teatralnej zwanej spektaklem baletowym We współczesnym dramacie jakakolwiek wstawka muzyczna obcego pochodzenia, lub komponowana specjalnie dla tego celu. Krótkie przejście łączące części utworu cyklicznego np. symfonii Samodzielna kompozycja, zwykle miniatura o lekkiej treści, sugerująca, że kompozytor napisał ją dla czystej przyjemności, niejako na marginesie poważniejszej pracy. Definicja ta jest jednak trudna do obrony w przypadku niektórych intermezzo np Brahmsa, które są poważnymi dziełami muzycznymi. Często należy traktować to jako deklarację artysty, a nie fakt. Kaprys – forma muzyczna. W muzyce renesansu, żywa improwizowana kompozycja instrumentalna oparta na zasadzie kontrapunktu. Nazwy często używane zamiennie to: toccata, ricercar, lub kancona. (rycerski poemat liryczny pisany oktawą; kontrapunktowa forma świeckiej muzyki wokalnej) W muzyce romantycznej zwykle miniatura instrumentalna o wirtuozerskim charakterze. Gatunek zapoczątkował Pietro Locatelli. Często wiązana z kompozycjami o charakterze narodowym. Kołysanka – krótka piosenka śpiewana a cappella używana w celu usypiania dzieci. Zwykle występuje w metrum 6/8, co daje wrażenie kołysania. Zakończona łagodnym diminuendo połaczonym z ritardando. Do muzyki poważnej zaadaptowana w okresie romantyzmu jako miniatura fortepianowa. Zachowała cechy jej śpiewanego odpowiednika: liryczną, powolną linię melodyczną z stałym, kołyszącym, dwunutowym akompaniamentem (lewej ręki), opartym na tonice i dominancie. Legenda– forma muzyczna, instrumentalna, lub wokalna miniatura, często w formie ballady. Utwór programowy opowiadający baśń, legendę lub mit. Motet– gatunek muzyczny, wokalny a cappella lub wokalno-instrumentalny, trwale obecny w muzyce od XIII w. Nokturn– bardzo spokojna i zrównoważona, oraz równie nastrojowa instrumentalna forma muzyczna inspirowana poetyckim nastrojem ciemnej nocy. Jej początki pojawiły się w epoce klasycyzmu, utożsamiana jest jednak z muzyką romantyczną. Ostateczny kształt nokturnom nadał im ich pierwszy romantyczny kompozytor John Field szeregiem nokturnów na fortepian, a spopularyzował ten bardzo rzadko uprawiany przez kompozytorów gatunek muzyczny Fryderyk Chopin. Jedynie te dwie osoby uważa się za „czystych” nokturnowych kompozytorów, aczkolwiek incydentalnie próby kompozytorskie podejmowali również następni twórcy. Pewien renesans nokturnów nastąpił dopiero we współczesnej muzyce poważnej. Nokturn jest miniaturą bez określonego kształtu, w charakterze sentymentalną, powolną i nostalgiczną, aczkolwiek Chopin zwykł w środkowych częściach swych nokturnów wprowadzać dynamiczne fragmenty. Noweleta (wł. novelletta; ang. novellette) – forma muzyczna. Utwór tematyczny o nieokreślonej formie, zwykle na fortepian. Składa się z szeregu niezależnych tematów o wspólnym rytmie. Wbrew narzucającym się skojarzeniom nie był to początkowo muzyczny odpowiednik literackiej noweli. Forma ta została stworzona przez Roberta Schumanna Preludium: Muzyczny wstęp do większej formy np. fugi lub suity. Promenada Mussorgskiego z Obrazków z wystawy jest tego rodzaju formą. Forma muzyczna wykształcona w okresie romantyzmu początkowo przez Chopina, później także przez innych kompozytorów. Rapsodia: rodzaj pieśni wywodzący się z tradycji antycznej Grecji. Pochodzi od słów rapto i ode i może być przetłumaczone jako „tkana muzyka”. Greccy śpiewacy prezentowali te pieśni na publicznych zgromadzeniach. Miniatura na instrument solowy, lub orkiestrowa, tworzona od końca XVIII wieku. Posiada swobodną, improwizowaną formę opartą na motywach muzyki ludowej Trio: Kompozycja na trzy instrumenty, lub rzadziej na trzy głosy. W menuetach, marszach i innych cyklicznych formach środkowa część, po której następuje powtórzenie pierwszej. Serenada: Od XVI wieku pieśń miłosna śpiewana przy akompaniamencie gitary o zmroku pod oknem ukochanej kobiety. Od XVIII wieku utwór o treści romantycznej, zwykle na niewielki zespół instrumentalny, wykonywane w dnie świąteczne w czasie parkowych koncertów Sonatina– forma muzyczna. Posiada budowę dwuczęściową w formie sonatowej. Zwykle A + B + – ekspozycja – ok 16 taktów B – przetworzenie – ok 8 taktów C – repryza – ok 16 taktów Sonatina ma zwykle cele dydaktyczne, lecz istnieją sonatiny o wybitnych walorach artystycznych. Suita to forma muzyczna- zbiór utworów muzy-cznych, lub jeden utwór składający się z wyraźnie zróżnicowanych części. Cechą suity jest wspólnota tonacji. Suita poprzedzona jest wstępem zwanym preludium. Pod wspólną nazwą suity kryje się kilka różnych form muzycznych: Suita barokowa lub partita – zestaw tańców, zwykle w następującej kolejności: allemande, courante, sarabanda i gigue, często jednak rozszerzana o inne tańce. Suita romantyczna – zestaw utworów o różnym pochodzeniu. Niekiedy szereg miniatur lub utwory pochodzące z różnych gatunków np. baletu lub arii operowej. Preludium– muzyczny wstęp do większej formy np. fugi lub suity. Promenada Mussorgskiego z Obrazków z wystawy jest tego rodzaju formą. Forma muzyczna wykształcona w okresie romantyzmu początkowo przez Chopina, później także przez innych kompozytorów. Wariacja– samodzielna forma muzyczna, lub część większego utworu instrumentalnego sonaty, lub symfonii. Istotą wariacji jest przetworzenie jednego, lub więcej tematów. Ilość przetworzeń zależy od inwencji kompozytora waha się od kilku do kilkunastu. Temat może być własny lub zaczerpnięty z dzieła innego najczęściej wykorzystywanych technik w wariacjach należą: Zmiany melodyczne- wprowadzenie ozdobników Zmiany harmoniczne- zmiany tonacji z dur na mol, uzyskiwanie nowych akordów Zastosowanie faktury polifonicznej- imitacja, kanon, fuga. Zmiany w dynamice lub tempie Zmiany w fakturze instrumentalnej. Rondo (fr. rondeau)- instrumentalna forma muzyczna. Jedna z najstarszych, lecz do dziś używana. Twórcą formy jest Francois Couperin. Po raz pierwszy rondo wymienia w swym traktacie o muzyce Johannes de Grocheo. Była to ludowa forma taneczno- wokalna znana we Francji. Polegała ona na gromadnym tańcu i śpiewie wielu par- rondo właściwe, po czym na czoło wysuwała się jedna para tańcząc solowo i śpiewając przyśpiewki- kuplet. Okresy tańca grupowego przeplatane były kupletami w różnych aranżacjach. Do muzyki instrumentalnej rondo weszło jako forma samodzielna, lub jako część większego utworu – jako końcowa część sonaty, koncertu lub symfonii. Pierwsze ronda miały strukturę podobną do pieśni trzyczęściowej: refren – kuplet – refren (A B A). Pierwotne rondo instrumentalne miało strukturę A B C A + coda. Z czasem rondo się rozbudowało i u klasyków przyjęło wielką formę ronda A B A C A B A. Allegro sonatowe zw. też formą sonatową— jedna z podstawowych form muzycznych, na której opierają się części sonaty, koncertu, symfonii i innych dzieł muzycznych. Forma sonatowa jest formą swobodną, lecz obowiązuje w niej zasada dwóch kontrastujących tematów, utrzymanych w pokrewnych tonacjach. Trzeci temat jest bądź rozwinięciem pierwszego, bądź niezależną melodią. Stanowi on epilog lub codę. W formie sonatowej występują trzy etapy:1. Ekspozycja — prezentacja tematów. Najpierw pierwszy, zwykle dynamiczny. Potem drugi — stonowany i bardziej melodyjny, kontrastujący z pierwszym, skomponowany w tonacji pokrewnej. Temat drugi łączy się z pierwszym bezpośrednio lub za pośrednictwem krótkiego intermezzo. Ekspozycja zakończona jest kadencją doskonałą. 2. Przetworzenie — następuje tu przeróbka tematów, dzielenie ich na cząstki, przeplatanie, drobne zmiany rytmiczne, zmiany tonacji. Często występuje tu forma polifoniczna: prosta imitacja, kanon lub fuga. Począwszy od Beethovena wprowadza się dodatkowe tematy cząstkowe. W ten sposób dochodzi do punktu kulminacyjnego, w którym emocje sięgają zenitu. Przetworzenie najlepiej ukazuje kunszt kompozytora. 3, Repryza, zwana też reekspozycją — następuje w niej powtórna prezentacja tematów, połączona z wyciszeniem napięcia. Forma sonatowa często porównywana jest z trzyaktowym dramatem klasycznym. Sonata– instrumentalna forma muzyczna. Oryginalnie każdy utwór instrumentalny w przeciwieństwie do wokalnego – kantaty. Z czasem wykształciła się w specyficzną formę. Na początku XVII wieku wykształcają się dwa typy sonat staroklasycznych:1. sonata da camera – kameralna, pisana zwykle na dwa instrumenty smyczkowe z akompania-mentem organów lub klawesynu 2. sonata da chiesa – sonata kościelna, składająca się z czterech części: pierwsza – adagio (wolno), druga – allegro (prędko, wesoło), trzecia – adagio lub andante (idąc) i czwarta allegro lub presto (śpiesznie). W drugiej połowie XVII wytworzył się typ sonaty klasycznej. Tego typu sonata stała się stałym elementem twórczości klasyków wiedeńskich- Haydna, Mozarta i Beethovena. Sonata klasyczna uzyskała czteroczęściową budowę:1. cześć – allegro zwykle w formie sonatowej, lub wariacji 2. część – adagio – utrzymane w formie: sonatowej, pieśni lub ronda 3. część – menuet lub scherzo 4. część – allegro – forma sonatowa lub rondoSonata klasyczna wykonywana jest solo na instrumencie, lub jest przeznaczona na zespół instrumentalny. Rondo (fr. rondeau)- instrumentalna forma muzyczna. Jedna z najstarszych, lecz do dziś używana. Twórcą formy jest Francois Couperin. Po raz pierwszy rondo wymienia w swym traktacie o muzyce Johannes de Grocheo. Była to ludowa forma taneczno- wokalna znana we Francji. Polegała ona na gromadnym tańcu i śpiewie wielu par- rondo właściwe, po czym na czoło wysuwała się jedna para tańcząc solowo i śpiewając przyśpiewki- kuplet. Okresy tańca grupowego przeplatane były kupletami w różnych muzyki instrumentalnej rondo weszło jako forma samodzielna, lub jako część większego utworu – jako końcowa część sonaty, koncertu lub ronda miały strukturę podobną do pieśni trzyczęściowej: refren – kuplet – refren (A B A). Pierwotne rondo instrumentalne miało strukturę A B C A + coda. Z czasem rondo się rozbudowało i u klasyków przyjęło wielką formę ronda A B A C A B A Koncert: forma muz. [wł. concertare = współzawodniczyć]. Nazwę „koncert” w znaczeniu utworu muz. wprowadził po raz pierwszy D. Ortiz w Concierto de 5 vihuelas (1553). Przez dłuższy czas odnosiła się ona do utworów motetowo-kantatowych z towarzyszeniem instrumentów. Nawet Bach nazywał niektóre swoje kantaty „koncertami”. Po 1650 coraz większe znaczenie zyskiwały grupy instrumentów solowych. W rezultacie powstała forma concerto grosso, polegająca na przeciwstawieniu grupy instrumentów solowych (tzw. concertino) zespołowi instrumentów w obsadzie orkiestrowej (tzw. concerto grosso lub ripieni). Solowy koncert skrzypcowy zapoczątkował Bononcini (1677), za którym poszli A. Vivaldi, Veracini, G. Tartini, Locatelli, którzy rozwinęli wirtuozowską fakturę skrzypc. W krótkim czasie powstały koncerty na inne instrumenty: klawesyn ( Bach), organy ( Händel), flet ( Quantz). Synowie Bacha, Carl Phillipp Emanuel i Johann Christian, przygotowali supremację koncertu fortepianowego w okresie klasycznym ( Mozart, L. van Beethoven). Część pierwsza koncertu otrzymała wówczas formę sonatową, część trzecia stała się rondem. Wskutek udziału instrumentu koncertującego forma sonatowa miała dwie ekspozycje: jedną dla orkiestry, drugą dla solisty. Przed zakończeniem pierwszego ustępu umieszczana była brawurowa cadenza, dająca soliście okazję do popisu improwizacyjnego. U Beethovena znacznie wzrosło znaczenie orkiestry, która stała się czynnikiem równorzędnym z partią solisty. W okresie romantyzmu, w tzw. koncercie romantycznym ekspozycja orkiestry uległa eliminacji (F. Mendelssohn, R. Schumann). Rozwój wirtuozostwa przyczynił się do powstania tzw. koncertu brillant o znamionach popisowych ( Hummel, Weber, J. Field, F. Chopin). Pod wpływem poematu symfonicznego powstał koncert 1-częściowy, odznaczający się jednolitością tematyczną i wzmożoną rolą orkiestry (F. Liszt). Obok niego utrzymywał się nadal koncert cykliczny, niekiedy czteroczęściowy (J. Brahms). Znaczny wkład do rozwoju koncertu romantycznego wnieśli przedstawiciele szkół narodowych (P. Czajkowski, A. Dvořák, E. Grieg). W XX w. obok koncertu solowego (S. Rachmaninow, M. Ravel, S. Prokofiew, B. Bartók, P. Hindemith, I. Strawiński, K. Szymanowski) rozwijał się koncert orkiestrowy, nawiązujący czasem do tradycji baroku (P. Hindemith, E. Křenek, W. Lutosławski). Symfonia: cykliczna forma ork. zbudowana zgodnie z zasadami cyklu sonatowego. Rozwinęła się z włoskiej sinfonii operowej (wł. uwertury), odznaczającej się 3-częściowym układem cyklicznym, w którym części skrajne utrzymane są w tempie szybkim, część środkowa w tempie wolnym. W I poł. XVIII w. symfonia odłączyła się od opery i stała się samodzielnym utworem instrumentalnym, zmianę tę dokonał Sammartini. Duże znaczenie dla dalszego rozwoju symfonii miała działalność kompozytorów szkoły starowiedeńskiej, a głównie szkoły mannheimskiej. Ostateczna krystalizacja formy symfonicznej jest zdobyczą kompozytorów dojrzałego klasycyzmu, głównie J. Haydna. Przyjął on formę 4-częściową, w której cz. I (niejednokrotnie poprzedzona wolnym wstępem, odznaczającym się rozbudowaną strukturą harmoniczną), utrzymana w szybkim tempie, oparta jest na formie sonatowej, w cz. II, powolnej, dużą rolę odgrywa technika wariacyjna, cz. III jest menuetem, cz. IV tworzy finał w tempie szybkim, zwykle w formie ronda. Ten schemat formalny przejął Mozart, który rozwinął partie kantylenowe I cz. (tzw. singendes Allegro). Znaczne zmiany w traktowaniu symfonii zaznaczyły się w twórczości L. van Beethovena, u którego forma ta otrzymała najbardziej dojrzały kształt. Beethoven znacznie rozwinął dotychczasową strukturę symfonii. Rozbudował wszystkie współczynniki formy, powiększył znacznie rozmiary i aparat wykonawczy (wprowadzając 4 rogi, 3 puzony, kontrafagot, flet piccolo, wielki bęben, talerze, trójkąt, głosy wok.), wprowadził scherzo w miejsce menueta. 4-częściowy schemat klasycznej s. niejednokrotnie ulegał modyfikacjom, czego wyrazem jest np. pominięcie menueta (Symfonia D-dur KV 504 Mozarta), pominięcie części wolnej (VIII Symfonia F-dur Beethovena), nadanie formy tematu z wariacjami finałowi (III Symfonia Es-dur Beethovena) lub części wolnej (V Symfonia c-moll Beethovena), wprowadzenie fugi (finał Symfonii C-dur »Jowiszowej« Mozarta), przestawienie kolejności cz. II i III (IX Symfonia d-moll Beethovena, w której część wolna występuje na trzecim miejscu, po scherzu), powiększenie liczby części (VI Symfonia F-dur »Pastoralna« Beethovena, będąca utworem 5-częściowym). Klasycy wiedeńscy stworzyli 2 specjalne rodzaje symfonii, które odegrały dużą rolę w rozwoju tej formy w okresie romantyzmu: symfonię wokalno-instrumentalną (IX Symfonia Beethovena z wok. finałem wg Ody do radości F. Schillera) i symfonię programową (niektóre symfonie Haydna, Symfonia »Pastoralna« Beethovena). W okresie romantyzmu i neoromantyzmu zaznaczyła się dalsza rozbudowa współczynników formy i powiększenie aparatu wykonawczego, czego ekstremalnym przykładem jest VIII Symfonia G. Mahlera, zwana (z uwagi na liczbę wykonawców) »Symfonią tysiąca«. Jednak podstawę symfonii w XIX w. stanowiła forma klasyczna, na której opierają się (z nielicznymi wyjątkami) symfonii F. Schuberta, F. Mendelssohna, R. Schumanna, J. Brahmsa, A. Brucknera, G. Mahlera, P. Czajkowskiego. Rozwój liryki w okresie romantyzmu nie pozostał bez wpływu na rozwój symfonii w tym okresie, o czym świadczą silnie rozwinięte partie kantylenowe (np. w Symfonii niedokończonej Schuberta). Specyficzne cechy wykazywała symfonia w szkołach narodowych XIX w. wskutek wprowadzenia elementów folkloru (symfonie A. Borodina, J. Svendsena, A. Dvořáka). Do typu Beethovenowskiej symfonii nawiązał F. Mendelssohn w II Symfonii »Lobgesang«, a przede wszystkim G. Mahler w II, III, IV i VIII Symfonii. Wybitnymi przedstawicielami symfonii programowej byli H. Berlioz (Symfonia fantastyczna w 5 częściach: Marzenia i namiętności, Scena na balu, Scena na wsi, Marsz na miejsce stracenia, Sabat czarownic) i F. Liszt, którego s. (Symfonia Faustowska, Symfonia Dantejska) wykazują wpływ poematu symf. W XX w., w związku z tendencją do kameralizacji form orkiestrowych (np. Symfonia kameralna A. Schönberga), osłabło zainteresowanie symfonią, niemniej jednak utrzymała się ona w twórczości wielu wybitnych kompozytorów, nie tylko u reprezentantów kierunku neoklasycznego, np. u S. Prokofiewa, K. Szymanowskiego, D. Szostakowicza, Hartmanna, G. Bacewicz, W. Lutosławskiego. Symfonię w XX w. reprezentuje Symfonia psalmów I. Strawińskiego, III Symfonia K. Szymanowskiego III Symfonia (»Symfonia pieśni żałosnych«) Góreckiego; przykładem symfonii programowej jest Symfonia »Mathis, der Maler« P. Hindemitha, złożona z 3 części (Koncert anielski, Złożenie do grobu, Kuszenie Św. Antoniego). Do wybitnych polskich kompozytorów symfonii należą F. Ścigalski, A. Milwid, J. Gołąbek, W. Dankowski, J. Wański, Holland, K. Kurpiński, F. Mirecki, Dobrzyński, Z. Noskowski, M. Karłowicz, K. Szymanowski, Paderewski, Z. Stojowski, E. Młynarski, F. Nowowiejski, G. Bacewicz, W. Lutosławski, A. Panufnik, B. Szabelski, Górecki, K. Penderecki. Poemat symfoniczny, swobodna forma muz., której budowa w zasadzie zależna jest od idei pozamuzycznej – tzw. programu (→ programowa muzyka) – najczęściej przejętej z literatury, rzadziej ze sztuk plastycznych. Ponieważ wczesne były z reguły jednoustępowe (w przeciwieństwie do kilkuustępowych symfonii programowych, np. Symfonii fantastycznej H. Berlioza, symfonii Dante i Faust F. Liszta, czy też symfonii Z nowego świata A. Dvořáka), a w budowie wykazywały nawiązanie do formy sonatowej, formę wywodzi się z Beethovenowskich uwertur o charakterze programowym, np. uwertury Coriolan do dramatu Collina. Za twórcę formy uważa się Liszta. Formy teatralne: Termin balet posiada kilka powiązanych z sobą znaczeń, a mianowicie. To rodzaj widowiska teatralnego, w którym głównym środkiem wyrazu jest taniec wykonywany przez tancerzy według choreografii, z towarzyszeniem muzyki, na tle dekoracji, albo zespół baletowy (np. balet Teatru Wielkiego), albo utwór muzyczny napisany dla widowiska baletowego Burleska– forma teatralna, stosująca w pewnym zakresie muzykę – głównie recitativo i pieśni. Powstała w XIII wieku jako parodia poważnych tematów, często dzieł operowych lub operetkowych. W formie plebejska, nierzadko wulgarna. Burleska pojawia się w Stanach Zjednoczonych w drugiej połowie XIX wieku, jako odmienna forma, nazywana także British Blondes (brytyjskie blondynki). Przedstawienia tej formy burleski miały silnie erotyczne podłoże. Opierała się na grupowych tańcach, śpiewach i skeczach, młodych, skąpo ubranych aktorek, zwykle blondynek. W XX wieku burleskę wzbogacono o striptease. Musical – forma teatralna, łącząca muzykę, piosenki, dialogi mówione i taniec. Ładunek emocjonalny dzieła – humor, patos, miłość, gniew – podobnie jak sama opowieść, jest wyrażany poprzez słowa, muzykę, ruch i aspekty techniczne przedstawienia, tworząc jedną, spójną całość. Od początków XX wieku produkcje teatru muzycznego są nazywane po prostu „musicalami”. Wcześniejszą podobną do musicalu formą widowiska była extravaganza. Opera, gatunek muzyki wokalno- instrumentalnej, oparty na akcji dramatycznej, przeznaczony do wystawienia na scenie. Także gmach, w którym przedstawia się spektakle operowe oraz instytucja zajmująca się ich przygotowaniem, wraz z zespołem śpiewaków solistów, chórem, orkiestrą i baletem. Istnieje kilka rodzajów opery: 1. opera seria (wyłącznie śpiewana. 2. opera buffa 3. opera semiseria 4. opera-ballada (inaczej śpiewogra) 5. opera komiczna (z elementami śpiewanymi i mówionymi) 6. opera-balet 7. operetka (dzieło operowe o tematyce rozrywkowej) Operetka– [wł. operetta = mała opera], forma widowiska muzycznego, łączącego lekką, melodyjną muzykę z akcją sceniczną o charakterze komediowym. Operetka składa się z fragmentów muzyczno- wokalnych (arii, duetów i większych zespołów solowych oraz partii chór.), instrumentalnych (akompaniamentu ork. oraz samodzielnych ork. interludiów) i tanecznych (tańców solowych i wstawek baletowych), przeplatanych ustępami nie muzycznymi (monologami, dialogami i scenami zbiorowymi). Właściwe widowisko poprzedzone jest orkiestrową uwerturą, stanowiącą zazwyczaj prezentację głównych muzycznych tematów. Zakończenie operetki przybiera najczęściej postać rozbudowanego muzycznego finału, wykonywanego wspólnie przez solistów, chór i orkiestrę. Najbardziej charakterystyczne cechy operetki to przewaga elementów muzycznych nad nie muzycznymi (w przeciwieństwie do komedii muzycznej) i z reguły pomyślne rozwiązanie konfliktów wynikających z akcji scenicznej. Pierwowzorami operetki były: 1) angielskie opery balladowe z Operą żebraczą (Beggar’s Opera)J. Gaya na czele; 2) francuskie wodewile, grywane w XVII w. na jarmarkach. Z czasem z wodewilu powstały 2 gatunki. Pierwszy, w którym zaczął przeważać tekst mówiony, przerodził się w farsę. Drugi, w którym przewagę osiągnęły elementy muzyczne, stał się wstępną formą operetki. Msza, missa [łac. mitto = wysyłam, dimissio = usuwam], jedna z najstarszych cyklicznych form wokalnych lub wokalno-instrumentalnych kościoła katolickiego do tekstów łacińskich Msza składa się z 2 części: wstępnej, o charakterze dydaktycznym (czytania, śpiewy, kazanie), przeznaczonej pierwotnie dla tzw. katechumenów i kończącej się wezwaniem Ite missa est, i właściwej, zaczynającej się od offertorium (eucharistia), przeznaczonej dla wiernych ochrzczonych. W tej postaci msza. przetrwała do XIII w. Na początku XVII w. rozwój muzyki świeckiej, a szczególnie opery (weneckiej i neapolitańskiej), spowodował spadek zainteresowania kompozytorów formą m. Pierwszym kompozytorem baroku, który wykształcony wówczas styl monodyczny przeszczepił na teren m., był L. da Viadana (Cento concerti ecclesiastici z udziałem organów i basso continuo); w jego ślady poszedł A. Banchieri, który do m. wprowadził solową arię. W tym stylu m. koncertujące pisali także C. Monteverdi, F. Cavalli, F. Durante, A. Caldara, A. Scarlatti. Zmiany te doprowadziły do powstania m. typu kantatowego, której najwybitniejszym przykładem jest Msza h-moll Bacha. W okresie klasycyzmu na mszę oddziałała muzyka orkiestrowa, w szczególności symfonia, w wyniku czego powstała tzw. msza symfoniczna, która najdojrzalszą postać otrzymała w twórczości L. van Beethovena (Missa solemnis, operująca rozbudowanymi partiami orkiestrowymi; jej Gloria zbliżone jest w budowie do symfonii). Oratorium, forma muzyki dramat. związana na ogół z tekstem o tematyce religijnej, bez akcji scenicznej, wykonywana w kościele lub sali koncertowej bez dekoracji i charakteryzacji wykonawców. Opiera się na współdziałaniu partii wok. (solowych i chóralnych) i instr.; niejednokrotnie zawiera partię narratora (wł. testo), wprowadzającego postacie i objaśniającego akcję dramat. Podstawą rozwoju oratorium stały się średniowieczne dramaty liturgiczne i misteria. Powstanie oratorium przypada na poł. XVI w. i wiąże się z ośrodkiem rzymskim, w szczególności z działalnością założonej przez F. Neriego kongregacji „oratoriani”, która w specjalnie na ten cel przeznaczonym budynku zwanym oratorio organizowała nabożeństwa połączone ze śpiewaniem laud, często w formie dialogowej, oraz zbliżonych do nich utworów zwanych rappresentazione, storia, esempio. Do tego typu utworów należy Rappresentazione di anima e di corpo E. Cavalieriego (1600). Na przeł. XVI i XVII w. ustaliły się we Włoszech 2 typy o.: 1) łacińskie (oratorio latino) oparte na łac. tekście liturg. Vulgaty, 2) oratorium ludowe (oratorio volgare), oparte na tekście włoskim Formę oratorium ostatecznie ustalił działający w Wenecji w XVII w. G. Carissimi, który przyjął zasadę 2-częściowości ( w Jephtha, Judicium Salomonis, Extremum Judicium). Najwybitniejsze dzieła oratoryjne stworzyli Bach (Oratorium na Boże Narodzenie, Oratorium Wielkanocne) i Händel ( Izrael w Egipcie, Mesjasz, Juda Machabeusz). Psalm (stgr. ψαλμός – psalmós,)- oznacza śpiew przy akompaniamencie instrumentu strunowego zwanego psalterion) – liryczny utwór modlitewny, rodzaj pieśni religijnej o podniosłym charakterze, którego adresatem jest zazwyczaj Bóg. Ze względu na treść wyróżnia się psalmy dziękczynne, błagalne, pokutne, prorocze, pochwalne, patriotyczne, żałobne. Requiem, (Missa pro defunctis), msza żałobna, śpiewana w dzień zaduszny, a także podczas uroczystości żałobnych. Nazwa pochodzi od wstępnych słów introitus. Requiem wg obrządku rzymskiego składa się z 9 części: Introitus Requiem aeternam dona eis Domine, Kyrie, Graduale Requiem aeternam dona eis Domine, Tractus Absolve Domine, sekwencja Dies irae, Offertorium Domine Jesu Christe, Sanctus, Agnus Dei, Communio Lux aeterna. Powiązane treścią artykuły: „formy muzyczne (elementy formy muzycznej- motyw, dźwięk, rytm, melodia…)„ „słownik terminów muzycznych„

utwór wokalny na trzy głosy